چرا آمار قربانیان کرونا در آمریکا، برزیل و مکزیک از بقیه کشورها بیشتر است؟ - وبلاگ علیکایی

با تور برزیل ارزان از کشور زیبای فوتبالیست ها دیدن کنید و شهرهای زیبای ریو و برازیلیا را ببینید.

سه کشورِ ایالات متحده آمریکا، برزیل و مکزیک، در مجموع شاهد تقریبا 46 درصد از آمار کلی مرگ و میر ناشی از ویروس کرونا در دنیا هستند. این در حالی است که این کشور ها 8.6 درصد از جمعیت دنیا را میزبانی می نمایند. حدودا 60 درصد از مرگ و میر ناشی از کرونا که در اروپا ثبت شده، فقط در سه کشور ایتالیا، اسپانیا و انگلستان به ثبت رسیده که مجموعا، میزبان تقریبا 38 درصد از جمعیت اروپا هستند. آمار ها حاکی از این هستند که میزان مرگ و میر کمتری (همچنین نرخ مرگ و میر کمتری) در بیشترِ اروپای مرکزی و شمالی، به ثبت رسیده است.

به گزارش خبرنگاران، مولفه های مختلفی بر نرخ مرگ و میر ناشی از شیوع ویروس کرونا در یک کشور تاثیرگذارند: کیفیت رهبری سیاسی، میزان انسجام واکنش دولت ها به بحران اپیدمی ویروس کرونا، وجود زیرساخت های کافی در بخش بهداشت و سلامت، میزان مسافرت های بین المللی (در یک کشور)، و هرم سنی جمعیت، از جمله این موارد هستند. با این همه، اینگونه به نظر می رسد که یک ویژگی عمیق و مهم ساختاری به تمامی این مولفه ها شکل می دهد: درآمد و شرایط توزیع ثروت در کشورها.

آمریکا، برزیل و مکزیک، از سطوح بالای نابرابری و بی عدالتی در درآمد و ثروت رنج می برند. بانک دنیای، ضریب جینی را برای آمریکا 41.4، برای برزیل 53.5، و برای مکزیک 45.9 گزارش نموده است (این آمار ها مربوط به بازه زمانی میان سال های 2016 تا 2018 هستند. اگر مقیاس را در بخش ضریب جینی 100 در نظر بگیریم، عدد 100 به معنای بی عدالتی و نابرابری مطلق است و عدد صفر حاکی از برقراری عدالت کامل درآمدی و توزیع ثروت در یک جامعه است).

ایالات متحده آمریکا از بدترین ضریب جینی در میان اقتصاد های توسعه یافته برخوردار است. این در حالی است که برزیل و مکزیک در میان کشور هایی هستند که بیشترین میزان نابرابری و بی عدالتی در آن ها وجود دارد. در اروپا، ایتالیا، اسپانیا و انگلستان، با ضرایب جینیِ به ترتیب 35.6، 35.3، و 34.8، از همتایان خود در شمال شرق اروپا، از میزان نابرابری به مراتب بیشتری در جوامعشان رنج می برند. در این زمینه به طور خاص می توان به ضرایب جینی مناسب در فنلاند (27.3)، نروژ (28.5)، دانمارک (28.5)، اتریش (30.3) لهستان (30.5)، و مجارستان (30.5)، اشاره نمود.

وجود همبستگی میان نرخ مرگ و میر در هر یک میلیون نفر با نابرابریِ درآمدی، تنها بازگونماینده بخشی از حقیقت در این رابطه است. مولفه های دیگری نیز در این زمینه مطرح هستند. میزان نابرابری درآمدی در فرانسه تقریبا با آلمان برابر است، با این حال نرخ مرگ و میر ناشی از شیوع ویروس کرونا در این کشور به مراتب از آلمان بالاتر است. نرخ مرگ و میر کرونا در کشوری شبیه سوئد نیز که میزان برابری و عدالت درآمدی بالایی در آن حاکم است، به نحو قابل توجهی از همسایگانش بیشتر است. این مساله به این دلیلی است که سوئد تصمیم گرفت تا مقررات محدودنماینده نظیر فاصله گذاری اجتماعی را به جای آنکه الزامی باشد، به صورت داوطلبانه و اختیاری از سوی شهروندان اجرایی کند. کشوری نظیر بلژیک نیز که عدالت درآمدی نسبتا مناسبی در آن حاکم است هم از آمار های بالای مرگ و میر ناشی از کرونا رنج می برد. این مساله نیز تا حد زیادی ناشی از تصمیم مقام های دولتی این کشور در زمینه نحوه گزارش آمار افرادی که بر اثر ابتلا به کرونا جان باخته اند می باشد (در این راستا حتی آن هایی که احتمال می رود بر اثر کرونا جان باخته اند هم جز فوتی های این بیماری محسوب می شوند).

سطح بالای نابرابری درآمدی به طرق مختلف، یک معضل اجتماعی مهم است. کیت پیکت و ریچارد پیلکینسون در این باره بر این باورند که سطوح بالای نابرابری درآمدی، به شرایط وخیم تر و بدتر در حوزه بهداشت و سلامت منجر می شوند که این مساله خود میزان مرگ و میر ناشی از شیوع ویروس کرونا را به نحو قابل توجهی افزایش می دهد (زیرا جمعیت یک کشور در برابر کرونا آسیب پذیرتر می گردد).

اضافه بر این، سطح بالای نابرابری و بی عدالتی، انسجام اجتماعی را بیش از پیش تضعیف می نماید، به اعتماد و سرمایه اجتماعی آسیب می زند، و قطبی گرایی سیاسی بیشتر را سبب می گردد. تمامی این موارد، در نهایت بر توانایی دولت ها جهت مقابله موثر با شیوع ویروس کرونا، اثرگذاری منفی دارند. سطح بالای نابرابری بدین معناست که بخش اعظمی از کارگران و کارمندانِ با درآمد پایین مجبورند هر روز و علی رغم خطر ابتلا به ویروس کرونا، به دلیل احتیاج مالیشان به سر کار بروند. نابرابری بیشتر همچنین به این معنی است که مردمِ بیشتری مجبورند در مناطقی که به شدت شلوغ هستند سکونت اداشته باشند که این مساله بار دیگر خود موجب گسترش شیوع کرونا در میان این قشر از انسان ها می گردد.

رهبران پوپولیست، هزینه های گزافِ نابرابری و بی عدالتی را بیش از پیش تشدید می نمایند. دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا، ژائیر بولسونارو رئیس جمهور برزیل، و بوریس جانسون نخست وزیر بریتانیا، توسط جوامعی به سِمَت های خود انتخاب شدند که به شدت از نابرابری و انشقاق اجتماعی رنج می بردند و کارگران زیادی نیز در آن ها از شرایط خود ناراضی بودند. رهبرانی از این دست در شرایط بحرانی نظیر شیوع ویروس کرونا، سیاست خاصی که مبتنی بر نادیده دریافت دانش و تخصص است را در پیش می گیرند که این مساله خود، بحرانی نظیر شیوع ویروس کرونا را تشدید و تعمیق می نماید.

ایالات متحده آمریکا تحت رهبری ترامپ به قدری در نابرابری، انشقاق اجتماعی، و سومدیریت غرق شده که تقریبا در تمامی کوشش هایش جهت ارائه یک راهبرد منسجم ملی جهت کنترل بحران شیوع ویروس کرونا، شکست خورده است. در شرایط کنونی تمامی مسوولیت ها به مسوولان ایالتی و محلی در آمریکا واگذار شده که این مساله موجب شده تا آن ها نتوانند به خوبی با بحران پیش آمده برخورد نمایند. در شرایط کنونی که ویروس کرونا شیوع گسترده ای در آمریکا پیدا نموده، تقریبا هرچیزی که مرتبط با آن است، سیاسی شده است. حتی در زمینه ماسک زدن نیز ترامپ از زدن ماسک خودداری می نماید. وی حتی اخیرا گفته است مردمی که در آمریکا ماسک می زنند سعی دارند مخالفت خود را با وی ابراز نمایند. این موضوع موجب شده تا هوادارن ترامپ از ماسک زدن خودداری نمایند و به تشدید بحران شیوع کرونا در کشورشان یاری نمایند.

در مکزیک و برزیل نیز روسای جمهور آن ها مانوئل لوپز اوبرادور و ژائیر بولسونارو، رویه های ترامپ را دنبال می نمایند و ویروس کرونا را مسخره نموده و مراقبت های بهداشتی و کارشناسی را جدی نمی گیرند. این مساله موجب شده تا آن ها نیز کشورهایشان را همچون ترامپ به سمت فاجعه راهنمایی نمایند.

نابرابری به طور حتم، یک مجازات مرگ نیست. چین نیز با ظریب جینی 38.5، تقریبا کشوری است که با پدیده نابرابری دست و پنجه نرم می نماید، اما به محض شیوع گسترده ویروس کرونا در این کشور و مخصوصا در شهر ووهان، چینی ها مقررات سخت گیرانه ای را اجرا کردند و به نحو موثری ویروس کرونا را سرکوب نمودند. به تازگی و همزمان با کشف موارد جدید ابتلا به ویروس کرونا در پکن پایتخت چین نیز، دولت این کشور بار دیگر مقررات محدود نماینده رفت و آمد و همچنین نمونه گیری های گسترده را شروع نموده است.

بحران کرونا موجب شده تا بر شدت نابرابری ها در جوامع مختلف افزوده گردد. در شرایط فعلی، طبقات ثروتمند به صورت آنلاین کار می نمایند و درآمد خوبی هم کسب می نمایند. این در حالی است که طبقات فقیرتر که نمی توانند دورکاری نمایند، در حال از دست دادن شغل هایشان و غرق شدن در دام بیکاری و فقر هستند. مساله ای که در شرایط کنونی، آنها را در برابر بحران شیوع ویروس کرونا، آسیب پذیرتر نموده است.

در سرانجام باید گفت، در نبودِ دولت های منسجم، توانا و قابل اعتماد که بتوانند پاسخ و واکنشی موثر به بحران شیوع ویروس کرونا نشان دهند و بهبودی مالی را در کشورهایشان تحریک نمایند، دنیا بیش از پیش در برابر امواجِ بی ثبات نماینده ناشی از بحران های بین المللی تسلیم خواهد شد. هرچه سریع تر بایستی به این مساله فکر کرد و برای حل این موضوع، به راهکار های مطمئن رسید.