آیا می توانیم تمدن های بیگانه ای که از انرژی خورشیدی استفاده می نمایند را شناسایی کنیم؟ - وبلاگ علیکایی

آژانس فضایی ناسا دارای تلسکوپ های قدرتمندی است و در حال ساخت تلسکوپ های بیشتری نیز است. با توجه به این که دانشمندان به طور فزاینده ای به مطالعه سیارات سنگی و مشابه زمین در دیگر نقاط کیهان مشغول هستند، این موضوع آنالیز شده است که آیا می توان نشانه های استفاده گسترده از انرژی خورشیدی را روی این سیارات دور دست شناسایی کرد. به هر حال، یک تمدن فرازمینی نیز احتیاج به منابع انرژی دارد و یک ستاره مانند خورشید می تواند انرژی تقریباً بی پایانی را برای میلیاردها سال فراهم کند. برای مثال، تمدن انسانی از استفاده از چوب به عنوان منبع انرژی به سمت زغال سنگ و اکنون به سمت منابع انرژی مدرن تر مانند انرژی خورشیدی حرکت نموده است.

راوی کُپاراپو -Ravi Kopparapu- که یک دانشمند سیاره ای ناسا است و راهنمایی این پژوهش را در مجله اخترفیزیک -Astrophysical Journal- برعهده داشته، بیان می نماید: این یک تحول طبیعی فناورانه است که یک تمدن پیشرفته می تواند آن را ایجاد کند.

پنل های خورشیدی که از سیلیکون ساخته می شوند و به فراوانی در دنیا موجود است، بسیار بازتاب دهنده هستند. این بازتاب بالا باعث می گردد که مجموعه های بزرگ خورشیدی هدف جذابی برای ناسا باشند، که در کوشش است تا تشخیص دهد که آیا زندگی، چه در سطح میکروبی و چه پیچیده، ممکن است در سیاراتی خارج از منظومه شمسی ما (اگزوپلانت ها -Exoplanets) وجود داشته باشد.

محققان این سؤال را مطرح کردند که آیا یک تلسکوپ فضایی بزرگ، مانند تلسکوپ در حال توسعه رصدخانه دنیاهای قابل سکونت -Habitable Worlds Observatory- قادر خواهد بود تا چنین مزارع خورشیدی را در یک سیاره تا فاصله حدود 30 سال نوری شناسایی کند؟ این تلسکوپ فرضی که به عنوان سوپر-هابل شناخته می گردد، دارای آینه ای با قطر شش متر خواهد بود؛ در حالی که تلسکوپ افسانه ای هابل -Hubble- دارای آینه ای با قطر 2.4 متر است.

محققان تخمین می زنند که بشر می تواند تمام احتیاجهای انرژی خود را با پوشاندن حدود 2.5 درصد از سطح زمین با پنل های خورشیدی تأمین کند. و اگر جمعیت به طور فرضی به 30 میلیارد نفر برسد، این میزان به 9 درصد از سطح زمین افزایش می یابد. اما چه میزان از سطح یک اگزوپلانت دوردست باید با این پنل های بازتاب دهنده پوشیده گردد تا قابل شناسایی باشد؟ تیم پژوهشی شبیه سازی هایی انجام دادند تا آنالیز نمایند که آیا سوپر-هابل می تواند این نشانه های فناورانه خورشیدی را در این سیارات دور مشاهده کند و به این نتیجه رسیدند که باید حدود 23 درصد از سطح یک سیاره مشابه زمین با این پنل ها پوشیده گردد.

راوی کُپاراپو بیان می نماید: این میزان بسیار زیاد است.

و از دیدگاه گونه انسانی، این شاید سناریویی غیرمحتمل به نظر برسد - اگرچه همانطور که در ادامه اشاره می گردد، شاید برای گونه دیگری چنین نباشد. علاوه بر این، ممکن است یک تمدن دیگر احتیاجی به فراوری مقادیر فراوانی از انرژی نداشته باشد که این امر مزارع خورشیدی گسترده یا ساختارهای انرژی زا را غیرضروری می نماید. یک تمدن دیگر ممکن است فناوری های بسیار کارآمدی داشته باشد یا جمعیت کمی داشته باشد. این امر احتمال پوشش گسترده با پنل های خورشیدی را کمتر می نماید.

کپاراپو اشاره می نماید: یک تمدن ممکن است به میزان ای که ما فکر می کنیم به انرژی احتیاج نداشته باشد.

با این حال، می توان تصور کرد که یک گونه هوشمند روی سیاره ای سنگی و خشک مانند مریخ ممکن است بخشی زیادی از سطح زمین خود را با پنل های خورشیدی بپوشاند. این تمدن ممکن است آن را به عنوان برترین گزینه انرژی تجدیدپذیر در نظر بگیرد، به ویژه در دنیای که ممکن است فراوری انرژی هیدروالکتریک زیادی نداشته باشد. یا ممکن است دلایلی داشته باشد که ما قادر به تصور آنها نیستیم.

علاوه بر پنل های خورشیدی، بعضی دانشمندان دهه ها است که به امکان وجود ساختارهای بزرگی که ستاره ها را احاطه نموده و مقادیر بزرگی از انرژی ستاره ای را بهره برداری می نمایند، اندیشیده اند. البته، این گردآورندگان انرژی بزرگ که به عنوان کره دیسون -Dyson Spheres- شناخته می شوند، ممکن است برای تمدن های پیشرفته فناورانه، رویکردی عملی نباشند.

وینسنت کوفمان -Vincent Kofman- که یک دانشمند پژوهشی ناسا است و نیز در این پژوهش مربوط به نشانه های فناورانه مشارکت داشته، در بیانیه ای از ناسا می گوید: قطعاً یک جامعه ای که قادر به قرار دادن ساختارهای بزرگ در فضا باشد، می تواند به روش های کارآمدتر فضایی برای فراوری انرژی مانند همجوشی هسته ای دست یابد. (بشر در حال جستجوی راهی برای دستیابی به انرژی همجوشی هسته ای است - اگرچه دستیابی به این فناوری هنوز راه درازی در پیش دارد.)

منبع