صد سال جنگ برای ارثیه دایی جان! - وبلاگ علیکایی

از وبسایت ویکی پدیا دیدن نمایید.

جنگ های صدساله میان بریتانیا و فرانسه، یکی از طولانی ترین و مخرب ترین سلسله جنگ های تاریخ است. نبرد هایی که دو سه نسل طول کشید و باعث ویرانی زیرساخت های فرانسه شد.

البته مدت دقیق این جنگ ها که بین سال های 1337 م/ 716 ش تا 1453 م/832 ش رخ داد، 116 سال است که مورخان با اغماض، آن را صدساله نامیده اند.

ماجرا با مرگ شارل چهارم، پادشاه فرانسه از خاندان کاپه شروع شد؛ آقای شارل هیچ جانشین مذکری در میان وابستگان درجه یک خاندان سلطنتی نداشت.

به همین دلیل، اشراف فرانسه تصمیم گرفتند، فیلیپ، پسر شارل والوا و نوه دختری فیلیپ ششم، شاه قبلی فرانسه را به عنوان شاه جدید معرفی نمایند؛ غافل از این که در آن سوی دریای مانش، در شمال فرانسه، یکی هست که سخت به ارثیه دایی جانش علاقه دارد؛ ادوارد سوم، پادشاه انگلیس، خواهرزاده شارل چهارم بود و ادعا کرد که تاج و تخت فرانسه به او می رسد. به این ترتیب، انگلیسی ها از دریا گذشتند و جنگ در فرانسه شروع شد.

هرچند فرانسوی ها در ابتدای کار، شکست های سنگینی را متحمل شدند، اما به تدریج دست و پای خود را جمع کردند و با ورود ژاندارک، قهرمان ملی فرانسه به ماجرای جنگ، ورق به نفع فرانسوی ها برگشت و در نهایت، انگلیسی ها را از کشورشان بیرون کردند.

اما جنگ های صدساله، فقط از باب درگیری دو ملت بر سر ارثیه خانوادگی اهمیت ندارد. به اعتقاد مورخان، این جنگ سرنوشت مرز های غربی اروپا را تا حدود زیادی معین کرد.

افزون بر این، برای نخستین بار در این جنگ ها از توپ استفاده شد و همین رویکرد، از نقش شوالیه ها به عنوان جنگاوران قدرتمندی که نیروی هر کدام از آن ها با 10 سرباز برابری می کرد، به شدت کاست و به تدریج، شوالیه در قالب یک عنوان تشریفاتی، بروز و ظهور پیدا کرد.

این مسئله به ویژه بعد از به کارگیری تفنگ در اواخر جنگ های صدساله، شرایط را کاملاً تغییر داد و از آن به بعد، اروپا شاهد نبرد هایی بود که در آن ها، سلاح گرم، طرف پیروز را معین می کرد.

منبع: روزنامه خراسان