خروج؛ قصه ای ناموزون از ابراهیم - وبلاگ علیکایی

به گزارش خبرنگار از ، فیلم خروج ساخته جدید ابراهیم حاتمی کیا روایت گر روستاییانی است که ظلمی که بر آن ها شده و برای دادخواهی راهی سفر تهران و ملاقات با رییس جمهور می شوند.

ابراهیم حاتمی کیا که همگان او را با فیلم های آژانس شیشه ای، بوی پیراهن یوسف، از کرخه تا راین، دیده بان، برج مینو، به رنگ ارغوان و ارتفاع پست می شناسند همانقدر که آدم های جنگ را خوب درک نموده و در آثارش بدرستی آن ها را روایت می نماید، اما هنوز نتوانسته آدم هایی خارج از حیطه حاج کاظم هایش و چنگ را بشناسد و شاید همین موضوع باعث شده کاراکتر های روستایی فیلم خروجش روستایی های غیر واقعی و غیرسینمایی شوند و در اصل فیلمنامه حاتمی کیا لنگ بزنند.

فیلم خروج تنها در همان 15 دقیقه نخست مخاطب را با خود همراه می نماید و پس از آن فیلمنامه در حد یک ایده ساده باقی می ماند و حرفی برای گفتن ندارد و تنها نکته قابل توجه بازی فرامرز قریبیان حرفه ای است که همچنان نشان می دهد گذران عمر چیزی از ارزش های بازیکریش کم ننموده و به قول قدیمی ها دود از کنده بلند می گردد.

فیلم خروجبا اینکه نشات گرفته از یک داستان واقعی است، اما متاسفانه در پرداخت قصه و شخصیت شناسی با مشکل روبروست.

سکانسی از فیلم که بازیگر نقش مشاور رییس جمهور با بازی محمدرضا شریفی نیا با بازی تبلیغاتی خود رو به کشاورزان معترض می گوید کار شما مطالبه گری نیست و گردنکشی علیه نظام است شاید تلخ ترین نکته فیلم باشد چرا که مردمی مه خود در انتخاب رییس جمهور نقش داشته أند حال برای طلب خواسته های محقق نشده و دردهایشان باید اخلالگر و معترض خوانده شوند، البته نباید از این موضوع هم غافل شد که انتخاب شریفی نیا نیز برای این نقش حتی هرچند کوتاه جای سوال دارد.

باید آرزو می کردیم ابراهیم حاتمی کیا هیچ کاه از خواسته ها، امیال و آرزوهایش دست نکشد و سینمای دفاع مقدسی خود را که به آن عشق می ورزد رها نکند و سینمای اجتماعی را به اهلش بسپارد؛ موضوعی که در طول سالیان اخیر با ساخت فیلم هایی مانند گزارش یک جشن، دعوت و به وقت شام برای تماشاگران سینمای ابراهیم مایوس نماینده شده و این مسئله در أثر جدیدش خروج کاملا مشهود است و وی نتوانسته از پس موضوع قصه بدرستی برآید.

ریتم نمایند فیلم، موزیک های نامتعارف که در طول فیلم کمکی به اثر ننموده و تنها در لحظاتی باعث خنده تماشاگران شده، انتظاری نیست که اهالی سینما از ابراهیم حاتمی کیا که برآیند جامعه خود را در نگاه نقادانه به فیلم هایش جاری می نماید باشد و شاید باید گفت بدترین فیلم های او آن هایی هستند که از دنیای جنگ و البته آدم های جنگ خارج شده و پا به دنیای اجتماع گذاشته اند.