تاثیرات صعود به ارتفاعات بر فیزیولوژی بدن، آرام حرکت کنید تا در امان بمانید - وبلاگ علیکایی

به گزارش خبرنگاران، باتوجه به گرم شدن هوا و اشتیاق کوهنوردان برای صعود، تاثیرات ارتفاع بر فیزیولوژی بدن یکی از نکاتی است که باید هر کوهنورد از آن آگاه باشد. بدن انسان به فعالیت در محل زندگی خود عادت کرده و هنگامی که کوهنورد به مناطق مرتفع سفر می کند بدن فرد نیاز به سازش با محیط اطراف دارد. تاثیر ارتفاع بر بدن در حوالی 1500 تا 2000 متری شروع می شود.

با تغییر در میزان اکسیژن هوا بدن نیز به تدریج شروع به عکس العمل های متفاوتی خواهد کرد. در صعود خیلی سریع به ارتفاعات تقریبی 2500 متری و بالاتر، تجربه بیماری های مناطق مرتفع متداول است. البته اگر وقت کافی برای سازش بدن با ارتفاعات در نظر گرفته شود، بیشتر مردم می توانند تا ارتفاع 5000 و 5500 متری خود را با محیط تطبیق دهند.

بالاتر از ارتفاع 5500 متری عده کمتری می توانند خود را با ارتفاعات وفق دهند. در ارتفاع های بالاتر از فشار هوا کاسته می شود و هوا رقیق تر خواهد شد. این بدان معناست که در هر نفسی که می کشید، اکسیژن کمتری دریافت می کنید.

اکسیژن انرژی لازم برای حرکت را تامین می کند، اکسیژن برای فعالیت های مغزی، گوارشی، التیام دادن زخم ها و هر نوع فعالیت طبیعی بدن ضروری است. هنگامی که بدن اکسیژن کمتری بگیرد، مجبور است خود را با شرایط موجود وفق دهد بنابر این تنفس تندتر و عمیق تر می شود. بدن گلبول های قرمز بیشتری تولید می کند تا مقدار اکسیژن بیشتری را در خون حمل کند. زمان سپری شده، بر واکنش های تطابقی بدن تاثیرگذار است. اگر شما آرام حرکت کنید، در امان می مانید. صعود سریع، خطرپذیری و رنج کشیدن از بیماری های ارتفاعات را به دنبال خواهد داشت.

کوه پیمایان مبتدی و توریست ها اغلب اطلاعات کمی نسبت به بیماری های مربوط به ارتفاعات دارند و اگر بطور سریع با تله کابین، بالابرهای ویژه اسکی و .... به ارتفاعات بروند معمولا دچار سردرد خواهند شد.

سردرد، حالت تهوع، خستگی، بی اشتهایی، سرگیجه و اختلال در خواب می تواند علائم شایع بیماری ارتفاع باشد.

پنهان کردن و کتمان علائم فوق و اصرار فرد بر صعود می تواند کشنده باشد. اگر با استراحت و کاهش فعالیت، علائم کاهش پیدا کرد، زمان بیشتری را برای استراحت و به اصطلاح هم هوایی اختصاص دهید. اما اگر بدتر شدید، ارتفاع را کاهش دهید و جهت شب مانی حداقل 500 تا 1000 متر پایین تر بروید.

همچنین انجمن پزشکی کوهستان ایران در باره اثر ارتفاع بر روی قلب می گوید که سفر به ارتفاعات می تواند اثراتی چند بر روی قلب شما داشته باشد. اکسیژن پایین در هوا و فعالیتی که انجام می دهید می تواند ضربان قلب شما را افزایش دهد.

این مسئله معمولاً یک مشکل تلقی نمی شود ولی اگر شما یک شرایط قلبی خاص دارید (آنژین یا سکته قلبی) ارتفاع می تواند تنش های بیشتری را بر قلب شما وارد کند. همچنین فشار خون شما ممکن است تا اندازه کمی بر اثر ارتفاع، بالا رود، اما این تاثیر معمولا جلب توجه نمی کند. یکی از تاثیرات ارتفاع بر خون، افزایش گلبول های قرمز خون است، بنابراین خون شما اکسیژن بیشتری می تواند حمل کند. این امر بعضی اوقات می تواند به غلظت خونی و کندی گردش خون منجر شود. با این زمینه ذهنی، شما باید مایعات بیشتری بنوشید.

اگر شما بیماری قلبی شناخته شده ای مثل تپش نامنظم قلبی، فشار خون بالا، حمله قلبی یا آنژین دارید باید با پزشک خود مشورت کنید تا مطمئن شوید که برنامه ای که قصد انجام آن را دارید، منجر به ایجاد بار اضافی در قلب شما نخواهد شد و داروهای تجویز شده را همراه ببرید.

بنابراین قبل از رفتن به ارتفاعات از سلامت قلب خود و فشار خون طبیعی مطمئن شوید. همچنین میزان فعالیت خود را قبل از رفتن به ارتفاعات، افزایش دهید تا بدن شما آمادگی کامل برای روبرو با فشار ارتفاع را داشته باشد.

برای جلوگیری از مسائل قلبی در ارتفاع باید چند نکته را رعایت کنید:

- هنگام صعود آهسته قدم بردارید و مسابقه ندهید.

- استراحت کافی را در نظر بگیرید.

- مقدار زیادی مایعات بنوشید.

- اگر با هر مسئله ای روبرو شدید، در همان ارتفاع بمانید و بالاتر نروید.

- اگر مشکل شما ادامه پیدا کرد ارتفاع خود را کم کنید.

در آخر حتی اگر هنگام صعود احساس شاد و خوبی دارید، استراحت به موقع را از قلم نیاندازید.