نقاط قوت و ضعف قورباغه؛ سریالی که نخواست سهل و ساده باشد - وبلاگ علیکایی

جهت دریافت خدمات طراحی مدرن ویلا با گروه ساختمانی آبان در ارتباط باشید. گروه آبان با سالهای تجربه طراحی معماری و ساخت و مشارکت در پروژه های ساختمانی ویلا و باغ کوچک و بزرگ بهترین انتخاب جهت مشاوره و اجرا میباشد.

نقاط قوت سریال قورباغه

داشتن داستانی جسورانه

چند سالی بود سریال های شبکه نمایش خانگی در کلیشه داستان های عاشقانه گیر نموده بودند. داستان های این سریال ها با فرمول های ساده ای مثل خیانت و انتقام ساخته می شد و سازندگانش کوشش زیادی برای خلق موقعیت های جذابتر به خود نمی دادند. همچنین وجود شخصیت های پولدار با زندگی های لوکس و لاکچری دیگر به یک رویه تبدیل شده بود و تیپ های تکراری مدام در سریال ها استفاده می شدند.

البته سازندگان این چنین سریال هایی، خیلی به مخاطب و کیفیت کارشان اهمیت نمی دادند. در کوتاهترین زمان ممکن سناریو را می نوشتند و خیلی زود فیلمبرداری را آغاز می کردند تا با پخش سریال کسب درآمد نمایند. این نگذاشتن زمان برای کار و زحمت ندادن به خودشان به آفت عظیمی برای سریال های شبکه نمایش خانگی تبدیل شد و باید جایی این فرایند غلط و سودمحور قطع می شد. برای این دسته از سازندگان، دریافت اسپانسر و کسب سود به هر طریقی در اولویت بود و به همین خاطر با ساده ترین و سهل ترین راههای ممکن سریال شان را می ساختند.

اما هومن سیدی با ساختن قورباغه خودش را از این جریان جدا کرد و داستانی متفاوت از دیگر سریال های شبکه نمایش خانگی نوشت. سیدی نخواست مانند دیگر کارگردان های این حوزه، فقط جنبه های تجاری و اقتصادی کار را ببیند و به دست آوردن سود بیشتر دغدغه اش نبود. آنطور که سیدی گفته چند سال درگیر نوشتن فیلمنامه قورباغه بوده و برای ساختش هم زمان زیادی گذاشته است. همین اتفاق مبارکی است که یک کارگردان فقط دنبال کسب سود بیشتر و درآمدزایی صرف از سریال نباشد و بلکه به کیفیت کار نیز اهمیت دهد.

سریال قورباغه ساختار و داستانی متفاوت دارد و سیدی جسارت زیادی به خرج داده تا چنین سریالی که برای مخاطب ایرانی خیلی آشنا نیست را بسازد. ساختار غیرخطی سریال، در کنار داستان متفاوت آن، برای بیننده اش کلیشه زدایی می نماید و فضایی تازه ای را پیش رویش می گشاید. ساخت چنین سریالی با چنین داستانی، نشان می دهد مخاطبان ایرانی تا چه اندازه از کلیشه های تکراری خسته است و چقدر از ایده های نو و جسورانه استقبال می نماید.

هومن سیدی تجربه گرایی را دوست دارد. این را در فیلم های سینمایی اش نشان داده و حالا او با قورباغه در حال کسب یک تجربه تازه است. قورباغه کلاس سریال های ایرانی را چند پله بالا برده است. حالا با قورباغه مخاطبان سریال های ایرانی می بینند توان ساخت سریال هایی باکیفیت وجود دارد. ساخت سریال های باکیفیت می تواند بازار خوبی برای سازندگانش در کشورهای همسایه نیز داشته باشد و درآمد خوبی را نصیب شان کند.

ساخت و کارگردانی مورد قبول

هومن سیدی در ساخت فیلم هایش دقت و وسواس زیادی به خرج می دهد. او بسیار سعی می کرد صحنه های زد و خورد و درگیری را تمیز در بیاورد تا برای بیننده اش باورپذیر باشد. سیدی قبلا در فیلم های سینمایی اش این توانایی را ثابت نموده بود و بار دیگر در قورباغه قدرت فیلمسازی اش را به رخ دیگران کشانده است.

قورباغه از کارگردانی خوبی برخوردار است. یکی از عواملی که بر جذابیت سریال افزوده، ساخت و کارگردانی کم نقص آن است. در قسمت هایی که داستان سریال به گذشته شخصیت ها می پردازد و در دهه 60 اتفاق می افتد، بازنمایی آن دهه و نشان دادن سبک زندگی آدم ها خوب و دقیق درآمده است.

سیدی برای ساخت سریالش زحمت کشیده و همین زحمت جای تقدیر دارد. مخاطب هر اثری قطعا تفاوت کار ضعیف با قوی را تشخیص می دهد و برای این کوشش و زحمت احترام قائل است. ذات زحمت کشیدن و وقت صرف کردن برای خلق یک اثر هنری موضوع ارزشمندی است که در نتیجه نهایی کار، خودش را نشان می دهد. او صحنه هایی خلق نموده که برای ساختش زحمت زیادی به خود داده است. سیدی سریالی در یک آپارتمان و اداره نساخته که چند نفر روی صندلی بنشینند و مدام در حال دیالوگ گفتن باشند. سریال او حرکت و ضرباهنگ تندی دارد و اتفاقاتش در حد یک دیدار و دیدار ساده خلاصه نشده است. سریال لوکیشن های متفاوتی دارد و دوربین خیلی در یک نقطه رها و معطل نمانده است. دوربین در حال حرکت است و مخاطبش را نیز با خود همراه می نماید. این پویایی در ریتم و قصه برای بیننده بسیاری جذاب و هیجان انگیز است.

ترکیب خوب بازیگران

سیدی برای قورباغه از بازیگران شناخته شده و کمتر شناخته شده بهره برده است. او اساس سریال را بر بازی صابر ابر و نوید محمدزاده گذاشته ولی در کنار این دو ستاره سینما، بازیگران زیاد دیگر جلوی دوربین سریال رفته اند. البته بازی سحر دولتشاهی به عنوان یکی از چهره های سرشناس سریال نیز خیلی خوب است. هرچند حضور او تا اینجا در سریال کوتاه بوده ولی دولتشاهی را در این سریال، از بسیاری از فیلم های سینمایی اش بهتر می بینیم و از او بازی بسیار خوبی را شاهد هستیم.

ترکیب بازیگران شناخته شده و گمنام خیلی خوب جواب داده و به یکی از نقاط قوت سریال تبدیل شده است. سیدی در کنار این بازیگران، از چهره های کمتر شناخته نیز استفاده نموده است. شاید پرداخت بهتر به کاراکتر این بازیگران، نتیجه نهایی کار را بهتر می کرد ولی تا همین جا هم چند بازیگر به وسیله قورباغه به مخاطب ایرانی معرفی شده اند.

برای مثال، بازی امید محمدزاده در نقش جوانی های پدر رامین بسیار خوب درآمده است. امید محمدزاده که برادر نوید محمدزاده است و تا پیش از این چهره شناخته شده ای میان مردم نبود حالا با بازی قابل قبولش، عموم مردم با نام و چهره اش آشنایی پیدا نموده اند. قطعا او در آینده در فیلم ها و سریال های زیادی بازی خواهد نمود و بیشتر از او خواهیم دید و شنید. یا بازی هادی تسلیمی در نقش جوانی معتاد در قسمت سوم سریال، یکی دیگر از بازی های خوب چهره های کمتر شناخته شده سریال است. بازیگرانی از این دست در سریال زیاد هستند که اگر بیشتر به نقش شان پرداخته می شد، آن ها در ذهن بیننده ماندگارتر می شدند.

نقاط ضعف سریال قورباغه

تعیین نشدن مسئله سریال

در مهمترین سریال های جهان در همان دو، سه قسمت ابتدایی مسئله و داستان اصلی سریال تعیین می گردد. اگر سریالی نتواند در همان چند قسمت ابتدایی مسئله اش را روشن کند این را پای ضعف فیلمنامه سریال می گذارند. برای کارگردان های مطرح جهان که سریال می سازند این یک اصل اساسی که خیلی زود موضوع و مسئله سریال شان را تعیین نمایند تا در ادامه بتوانند با خلق اتفاقات هیجان انگیز مخاطب شان را درگیر سریال شان نمایند. کش دادن اتفاق اصلی و در لفافه حرف زدن در سریال سازی یک ایراد عظیم به شمار می رود. قدرت سریال سازی در تمام جهان، در خلق موقعیت ها و گره های متعدد و باز کردن شان و دوباره پرداختن به گره های بعدی است.

مثلا در سریال پرطرفدار بریکینگ بد در همان قسمت اول از مسئله اصلی سریال مطلع می شویم و می فهمیم شخصیت اصلی سریال یک معلم شیمی است که به سرطان مبتلا شده و برای تامین احتیاجهای اقتصادی خانواده اش به فکر فراوری مواد مخدر می افتد؛ یا در سریال بازی تاج و تخت در همان قسمت های ابتدایی با خانواده لنیستر و شرایط عجیب و غریب این خانواده آشنا می شنویم و در جریان رقابت خانواده ها برای کسب فرماندهی قرار می گیریم. سریال خانه اسکناس هم چنین شرایطی دارد و در همان اولین قسمت در جریان داستان اصلی سریال و حمله یک گروه تبهکار به ضرابخانه سلطنتی اسپانیا قرار می گیریم. این یک عرف مرسوم در سریال سازی جهانی است و سریال های خوب و پرمخاطب باید در همان چند قسمت اول مسئله شان را تعیین نمایند و خیلی موضوع را کش ندهند.

اما در قورباغه تا الان هنوز مسئله اصلی تعیین نشده است و این ایراد خیلی عظیمی است. پس از گذشت نیمی از سریال هنوز تعیین نیست مسئله اصلی میان رامین و نوری برای پیدا کردن ماده هیپنوتیزم نماینده است یا آن ها بر سر قدرت و صندلی با یکدیگر وارد دعوا و رقابت شده اند. سریال تا اینجا گفتن حرف اصلی اش را خیلی کش داده و باید زودتر از اینها بیننده اش را با مسئله اش آشنا می کرد.

کم بودن اتفاقات در هر قسمت

معمولا سریال های مطرح جهان را یک تیم نویسندگی می نویسد و نوشتن قسمت های سریال برای یک نفر کاری سخت است. تیم های نویسندگی با تبادل ایده و پوشاندن نقاط ضعف سعی می نمایند در فیلمنامه نهایی بهترین اثر را خلق نمایند. نوشتن سریال با تعداد قسمت های زیاد برای یک نفر کاری سخت و طاقت فرسا است و ممکن است آن فرد را در ادامه به بیراهه بکشاند.

سیدی قورباغه را به تنهایی نوشته و اگر در کنار خودش یک تیم خوب نویسندگی قرار داشت، نتیجه نهایی کارش بسیار درخشان تر می شد. سیدی باید از یک تیم نویسندگی در کنارش بهره می برد. سریال سازی یک کار گروهی است و برای ساخت یک سریال باکیفیت احتیاج به حضور یک تیم قوی در نوشتن سناریو احساس می گردد. نکته دیگر اینکه سیدی در کنار نوشتن فیلمنامه، تدوین و کارگردانی را نیز برعهده دارد و همین تعدد مسئولیت ها انرژی زیادی را از کارگردان می گیرد.

جز در دو قسمت اول سریال، که اتفاقات متعددی در هر قسمت افتاد، در دیگر قسمت ها شاهد اتفاقات زیادی نبودیم و هر قسمت حول محور یک اتفاق می چرخید. وقتی یک سریال با چنین شتاب و داستانی آغاز می گردد، مخاطبش دوست دارد در هر قسمت اتفاقات و حوادث هیجان انگیز زیادی را شاهد باشد نه اینکه تمام وقت را در انتظار یک حادثه بنشیند.

شاید بعضی اتفاقات قورباغه هیجان انگیز باشند، ولی این میزان اتفاق برای یک سریال پرمخاطب کم است. کارگردان باید در هر قسمت موقعیت های حساس خلق و بیننده اش را درگیر این موقعیت ها کند. قرار نیست همه اتفاقات قسمت ها هیجان انگیز و ویژه باشند، ولی باید در هر قسمت اتفاق و گره ای برای درگیر کردن مخاطب وجود داشته باشد.

تیپ سازی و نپرداختن به شخصیت ها

قورباغه سریال پر بازیگری است. از همان قسمت اول تا همین الان، بازیگران زیادی مقابل دوربین رفته اند و نقش آفرینی نموده اند. هر قسمت کاراکترهای زیادی دارد که با برگشت های زمانی در روایت داستان، تعداد بازیگران بیشتر هم می گردد. زمانی که سریال به دهه 60 فلش بک می زند، دوباره ما با تعداد زیادی بازیگر روبرو هستیم. این نکتهای منفی برای یک سریال به شمار نمی رود ولی زمانی این موضوع به یک نقطه ضعف تبدیل می گردد که کارگردان نتواند به این بازیگران عمق و شخصیت بدهد و همه در حد همان تیپ بمانند. تا اینجا که نیمی از سریال گذشته، جز نوری و رامین، خیلی درگیر شخصیت های دیگر نشده ایم و جز اطلاعاتی اندکی از هر کاراکتر چیز دیگری از آن ها نمی دانیم.

این یکی از مسائل فیلم های سیدی است. او در فیلم های سینمایی اش نیز نمی تواند شخصیت پردازی خوبی داشته باشد و معمولا کاراکترهایش در حد تیپ باقی می مانند. این مشکل در قورباغه هم پابرجاست و ما با تعداد زیادی تیپ روبرو هستیم. خانواده و دوستان رامین نمونه ای از این تیپ های موجود در سریال هستند که هنوز با گذشت نیمی از سریال، مخاطب نتوانسته با آن ها ارتباط بگیرد. خواهر، داماد، پدر و مادر رامین تیپ هایی هستند که هر چند قسمت یک بار می آیند، چند دیالوگ می گویند و تا قسمت های بعدی دیگر خبری از آن ها نمی گردد.

• 7 فیلم برتر صابر ابر؛ بازیگری که دوست ندارد کلیشه گردد

در خصوص نوری و آدم هایی که کنارش هستند نیز همین اتفاق صدق می نماید. مثلا سروش و آباد که برای نوری کار می نمایند و حضور پررنگی نیز در سریال دارند، هیچ گاه به شخصیت تبدیل نشده اند و در حد همان تیپ مانده اند. کارگردان تنها در یک قسمت مختصری از زندگی شان نشان داد و بعد دیگر زندگی آن ها را رها کرد. اگر سیدی چنین قسمت هایی را بیشتر ادامه می داد و بیننده را متوجه زندگی کاراکترها می کرد، بیننده نیز ارتباط خیلی خوبی با بازیگران می گرفت.

قورباغه پر از کاراکترهایی است که گوشه ای از زندگی آن ها نشان داده شده و بعد دیگر کارگردان به سراغ شان نرفته است. این یکی از ضعف های سریال های ایرانی است. سریال های خارجی چون فصل بندی های تعیین دارند، در هر فصل تعداد بازیگران و ورود و خروج شان به قسمت ها تعیین است ولی در سریال های ایرانی به خاطر نبود فصل بندی، بازیگران بدون حساب و کتاب کم و اضافه می شوند و سرنوشت خیلی هایشان نیز تا آخر گنگ و مبهم باقی می ماند.